11. Matinéea: H.E.C. Laukotea

Beethovenen 3. kuartetoa pianoarekin bizitzaz betea dago. ‘Allegro vivace’ bizkor batekin abiatzen da kuartetoa, eta arintasunez errimatutako lehen motibo jostagarri batek bigarren motibo atsegin batera garamatza azkar batean. Erdiko ‘Adagio con espressione’ mugimendua askotariko konposizioa da, erdiko ahotsean eskainia, melodikoki oso sotila, xumea, eta ia meditaziora bultzatzen duena. ‘Rondo-allegro’ gozo batek ematen dio obrari amaiera sinpletasun alai moduko batekin.

Bigarren sinfonia amaitu berritan, Richard Straussek hogei urte baino ez zituenean idatzi zuen bere Kuartetoa pianoarekin do minorrean Berlingo Tonkünstlervereinak antolatutako lehiaketa batera aurkezteko. Lehen saria eskuratu ostean, 1885ean aurkeztu zuen obra jendaurrean Meiningenen, eta Strauss aritu zen pianoan estreinaldi horretan. Strauss bera harrituta geratu zen obraren arrakasta ikustean, bere ustetan ez baitzen, inola ere, “partitura atsegin eta erakargarria”. Eta, egia esan, obraren harrera ona izan zen arren, kuarteto hau ez da sarri interpretatzen harrezkeroztik.

Obraren dimentsioak izugarriak dira, eta bere egikera Straussen beraren Bigarren sinfoniarena bezain konbentzionala da. Lehen notetatik nabari daiteke Johannes Brahmsek idatzitako kuartetoei egiten dion omenaldi argia, batzuetan plagiora iristetik gertu badago ere. Garbi dago Strauss ez zegoela eroso instrumentuen formazio honek ezarritako mugekin, bere asmoak askozaz handiagoak zirelako. Inspirazioa eta ideiak erreprimitu behar izatean, formaren perfekzioa dagoeneko ez dago bermatuta.